آسونه به یه ماژول پخشاگر (دیفیوزر) حرفه ای نگاه کنیم و فک کنیم میتونیم با سرهم کردن تیکه های چوب، نتیجه صوتی مشابهی بگیریم. اما حقیقت اینه که، چیزی که شبیه یه مشت چوب اضافه چسبونده شده به همه، درواقع یک آرایه حرفه ای از خونه هاست که به دقت محاسبه شده، تا محدوده فرکانسی مخصوصی از صدا رو بطور یکسان در تمام فضا پخش کنه.
اگه تا الان یه دیفیوزر دست ساز اسکای لاین درست کرده باشین، احتمالا نکته بالا رو از راه تلخی فهمیدین. جدا از کار طاقت فرسای سرهم کردن بلوک های چوبی کنار هم، این هم ضروریه بدونیم که ترتیب و سایز بلوک ها باید به دقت محاسبه بشه تا صدا رو بطور یکسان پخش کنه و مشکلات آکوستیکی بیشتری برامون نتراشه.
راهکار های دست ساز دیگه، مثل استفاده از شونه تخم مرغ یا قفسه کتاب بجای دیفیوزر هم، مشکلات خودشون رو دارن. کتابها بیشتر ازینکه بخوان صدا رو پخش کنن، جذبش میکنن، و همچنین، توالی رندوم اندازه کتابها، از نظر کارایی آکوستیکی، به یه دیفیوزر حرفه ای حتی نزدیک هم نمیشه.
متاسفانه، خیلی از پنل هایی که به اسم دیفیوزر عرضه میشن، اصن نمیتونن صدا رو به خوبی پخش کنن. برای همین، هر دیفیوزری انتخاب کردین، حتما مطمئن شین که به دقت برای کار پخشاگری صدا مهندسی شده.
- دیفیوزر های باکیفیت از مواد باکیفیت ساخته میشن
- فوم شونه تخم مرغی و شونه تخم مرغ، دیفیوزر به حساب نمیان
- طراحی دیفیوزر باید بر اساس محاسبات ریاضی مخصوصی باشه، و نه هر شکل رندومی
ولی حتی اگه یه ماژول دیفیوزر حرفه ای و مهندسی شده هم در اختیار داشته باشید، جانمایی نادرست، یا کاربرد اشتباه، میتونه باعث بشه نتیجه ای که میخواین رو دریافت نکنین. درست مثل بیس ترپ ها، با دیفیوزر ها هم شما به یه حداقلی از تعداد ماژول احتیاج دارین تا توی صداتون تفاوتی حس کنین. استفاده پراکنده از چند ماژول جسته گریخته در فضا کاری انجام نمیده.
در مورد جانمایی، بعضی از انواع دیفیوزرها از بقیه بدقلق ترن اما در هر حال، اگه بهترین نتیجه رو میخواین، به استراتژی مخصوصی برای استفاده از پخشاگری توی محیطتون احتیاج دارین.
دیفیوزر های اختصاصی معمولا فقط میدرنج شمارو پوشش میدن، چیزی بین 1 کیلوهرتز تا 4 کیلوهرتز. معموله ببینیم افراد توی اتاقشون از پخشاگری بیش از حد استفاده کردن، در جایی که کنترل بیس (2 تا 200 هرتز) باید در اولویت باشه. اگه میخواین بدونین برای آکوستیک خوب باید هر باند فرکانسی رو چیکار کنین، حتما یه سری به این لینک بزنین!
ماژول های ترکیبی جاذب-دیفیوزر، مثل انیگما، بهتون کمک میکنن در چنین شرایطی به تعادل مطلوبی بین جذب و پخشاگری برسین، اما در هر اتاقی، اولین اولویت تون باید کنترل بیس باشه.
برخی از انواع دیفیوزر ها برای پخشاگری درست، به مقدار مشخصی فاصله احتیاج دارن. این قضیه باعث نمیشه در اتاق های کوچیک کلا دور دیفیوزر هارو خط بکشیم، اما قدرت مانورمون رو توی جانمایی موثر دیفیوزر ها کم میکنه.
یه نکته دیگه اینکه، بهترین کارایی دیفیوزر ها زمانیه که صدا بطور مستقیم بهشون برخورد کنه. برای همین، بهترین جا برای اضافه کردن دیفیوزر، دیوار پشتی هستش.
ممکنه اینو شنیده باشین که میگن دیفیوزر ها باعث میشن که اتاق، به لحاظ صوتی بزرگتر از اونچه هست بنظر برسه. اگرچه این حرف درسته، اما باید در نظر داشته باشیم که دیفیوزر هیچوقت به زمان واخنش (ریورب) اتاق اضافه نمیکنه. نمیشه با گذاشتن دیفیوزر توی اتاق خواب، اون رو به یه تالار موسیقی غول پیکر تبدیل کرد.
اما این چیز خوبیه، چون اگه دیفیوزر ها به ریورب اتاق اضافه می کردن، ریورب اضافه، مزاحم درست شنیدنمون موقع تولید موزیک میشد. در عوض، دیفیوزر ها با پخش کردن بازتاب ها، سیستم جهت یابیِ مغز رو گول میزنن تا نفهمه بازتاب ها دقیقا از کجا میان. در نتیجه، بازتاب های اتاق محو میشن و بازتاب ها (ریورب) داخل میکس، واضح تر و شفاف تر حس میشه.
پخشاگری ممکنه یه ماجرای پر پیچ و خم باشه. برای همین، اگه توی استراتژی یا جانماییتون به کمک احتیاج داشتین، یا هر سوالی در مورد آکوستیک داشتین، باهامون تماس بگیرین. مطالب سایتمون رو از دست ندین! همچنین میتونین با پر کردن فرم مشاوره رایگان آکوستیکی، حداکثر نتیجه رو از آکوستیک تون بگیرین.
